Amazing Myanmar!

Op 30 maart was het eindelijk zover: de langverwachte reis opnieuw maar Azië! Dit keer naar Burma en Maleisië. Burma (Birma), oftewel Myanmar, het land waar iedereen lyrisch over is. Aan mij de taak om te kijken of dit wel waar is.

Ik kwam na 2x overstappen aan in Yangon, waar ik in m'n hostel al snel vriendjes had gemaakt en had afgesproken om de volgende dag naar de zonsopgang bij de Shwedagon Pagoda (de mooiste Pagoda van Myanmar, bedekt met echt goud en diamanten) te gaan. Met een slaperige kop kwamen we bij de Pagoda aan en het was eerlijk gezegd al aardig druk, hoewel het nog donker was! Veel locals, monniken en vrouwelijke monniken liepen er rond. Naarmate het langzaam licht werd kwam het schouwspel van goud, diamanten en architectuur tot leven! En met de passagierende buddisten was het een lust voor het oog (en de camera ;) ). Hierna hebben we de locale trein van Yangon gepakt, die duurt 3 uur en gaat om heel Yangon heen. Wij hebben er ruim 9 uur over gedaan, om de simpele reden dat om de paar stops het wel weer de moeite was om er uit te gaan om weer te gaan exploreren. Zo kwamen we in een niet centraal gelegen klooster met monniken die nog nooit toeristen hadden gehad, al snel kregen we een rondleiding door een monnik, Ve Pulla, door het klooster en werden we uitgenodigd voor de lunch. Hierna nog een stinkende markt geweest, een school en werden we uitgenodigd bij random locals om bij hen binnen te kijken en wat met ze te drinken.

De dag erna zijn we met de ferry de rivier overgestoken naar Dala. Hier zijn we vervolgens achterop een motorbike gesprongen om naar de 'Snake Temple' te gaan. Bij aankomst bleek het om een echte slangentempel te gaan. In het midden stond een boom waar zown 10 grote anaconda's lagen te tukken. Ook in de ramen en in de hoeken van de tempel (waar je gewoon rondliep) waren slangen te vinden. Op de terugweg hebben we nog een stop gemaakt bij nog meer monniken, wederom een boekje meegekregen (in het Birmees) over het budisme. Deze avond een nachtbus gepakt richting Mandalay.

In de bus kwamen we een gozer, Ye Lay tegen, die toevalligerwijs een taxi had en ons voor 30 dollar per dag wel even heel Mandalay kon laten zien in 2 dagen. Zo geschiedde, het was een aardige vent en sprak aardig Engels. Na een korte recap zijn we naar de Royal palace gegaan. Een enorm gebied midden in de stad, met een citywall en gracht eromheen. Eens was Mandalay de hoofdstad van Birma en leefde hier de prins. Na een mooi overzicht vanuit de toren dat over de Royal palace heen keek, zijn we naar een tempel van hout gegaan, wat prachtig was om te zien, wederom, erg oud ;). Vanwege de hitte besloten we een zwembad op te zoeken en al snel lagen we in het water te spelen op speeltoestellen die de locals maar al te prachtig vinden ;). Voor de sunset zijn we naar de Mandalay Hill gegaan, waar we in gesprek raakten met een groepje jonge monniken, die speciaal hier naartoe kwamen om met toeristen te praten en hun Engels te verbeteren. Zo al snel meer te weten gekomen over hun geloof, gebruiken en verplichtingen als monnik. Zo mag je onder andere als monnik het zo lang doen als je zelf wilt en mag je dus je eigen keuze maken om wel of niet een keer in je leven als monnik te gaan. Daarnaast mogen ze tegenwoordig gewoon mobieltjes hebben, dus sommige lopen daar al facebookend rond, ook wij hadden de vriendschap officieel gemaakt op fb :).

De volgende dag zijn we rond Mandalay gaan rondrijden, naar onder andere een Buda waar de boeddhisten stukken goud op plakken om hem te vereren. Leuk feitje: alleen mannen mochten dit doen :), no women beyond this point... Hierna zijn we voor de zonsondergang naar de u-bain bridge gegaan voor de zonsondergang. Deze brug is van hout en 1.2 km lang over het water, de langste teakhouten brug ter wereld, wat wederom prachtige plaatjes opleverde onder het genot van een Myanmar-biertje. Deze avond de nachtbus gepakt naar onze volgende bestemming, de stad van de duizenden pagodes: Bagan.

Deze ochtend ben ik met nieuw gemaakte vrienden uit de bus rond gaan touren op e-bikes door Bagan, waar ongeveer 3000 pagodes en tempels op een relatief klein oppervlak te zien zijn. Het is wel zo dat als je er een gezien hebt je ze in feite allemaal gezien hebt, maar de verzameling bij elkaar is adembenemend. Zo is het nu nog toegestaan dat je op een van hen klimt om zo een prachtig overzicht hebt van alle pagodes en tempels. 's Avonds op een van hen geklommen om de zonsondergang te zien, met daarna de schemering, die met de verlichte tempels ook echt prachtig was.

Ik had vanuit Nederland de tip gekregen om, indien ik tijd had, naar Mount Victoria te gaan. Hier kan je meerdaags rondhiken en zie je de echt locale stammen. Ik rondvragen in Bagan waar ik deze tour kon boeken, maar slechts weinig mensen wisten hier überhaupt vanaf, laat staan dat je bij hen een tour kon boeken. Een mannetje wist wel wat te regelen, voor 800 dollar konden we 3 dagen daar rondtrekken; 800 dollar?! Dat is in Europese termen al veel, laat staan voor hier. Besluit om toch voor de pro-backpacking-style te gaan en met de locale vervoer met een beetje geluk en weinig geld naar het plaatsje 'Mindat' te gaan. Onderweg ving ik al een glimp op van de locale bevolking en viel op dat de vrouwen hun gezichten hadden getatoeëerd. In Mindat uiteindelijk met flink rondvragen en geduld ook een gidsje gevonden, die ons voor een aanzienlijk minder bedrag dan wat eerder wat voorgelegd op motorbikes zou willen rondtouren langs meerdere villages. Zo zaten we de volgende ochtend al vroeg achterop bij onze gidsjes om de 'off-the-beaten-track' te gaan doen. Onze gids heette 'Nine Tam', was ongeveer mijn leeftijd en opgegroeid bij een van deze stammen. Zo was de eerste stop bij een oude dame, die haar hele gezicht met punten had getatoeëerd en enorme oorbellen in, de zogenaamde 'Makan tribe'. Ze kon ook op een fluit spelen, echter deed haar hand nu wel wat zeer. Ze was de week ervoor gevallen en was naar het ziekenhuis gegaan, waar ze haar pijnstilling hadden voorgeschreven. Echter vond ik de pols toch in een wat rare stand staan en na een kort onderzoek al snel besloot dat deze pols flink gebroken was. Röntgenfoto's konden niet gemaakt worden in het ziekenhuis, dus heb ik met wat improvisatie een spalk aangelegd, wat haar direct al verlichting van de pijn gaf. De hele familie was dankbaar en met name mijn nieuwe patiënt, omdat ze nu weer wat beter kon gaan slapen en naar de kerk kon gaan (is aardig wat meters klimmen in de heuvels). Ik werd getrakteerd op een mooie fotoshoot en heb haar vriendelijk verzocht toch over 4 weken terug naar het ziekenhuis te gaan voor een herevaluatie.

De rest van de tocht was fantastisch: op motorbikes door de heuvels van de provincie 'Chin State', telkens stoppen bij nog excentriekere uitziende dames, die het leuk vonden om ons te zien, sommige hadden zelfs nog nooit een blanke gezien. Zo nog bij de andere stammen gekomen; de Moon tribe, met B-vormige tattoos en de Yindu tribe, met streepvormige tattoos op hun gezicht. Er zijn 2 verhalen gaande over het ontstaan van de tattoos; de eerste is dat ze vroeger zichzelf lelijk wilde maken omdat de chinezen vaak daar de mooie Birmese vrouwen meenamen om hen te huwen in China, de ander is vanuit het saamhorigheidsgevoel van uit de stam, zo zag je bij welke stam je behoorde en werd het zelfs als mooi geacht. Helaas is het in de jaren 90 verboden door de regering ivm het infectierisico, echter was er volgens de gids nooit zo een geval voorgedaan. In het geheim schijnen er nog steeds jonge dames getatoeëerd te zijn, echter nu in de huidige maatschappij wordt het niet echt meer getolereerd en wordt er dus niet meer getatoeëerd. Deze modificatie in deze tribes is dus de laatste generatie. Het geloof in deze regio is gek genoeg niet het boeddhisme, zoals in veel plaatsen in Myanmar, maar het christendom. Vanwege de Engelse invloeden heeft dit geloof hier de overhand gekregen, waar ze eerst in voorvaderen geloofden. Daarnaast hebben we 3 keer een bijeenkomst mogen meemaken, een ter ere van het waterfestival, de andere ter ere van een overledene met een vers geslachte koe plus een hoop geweerschoten ter ere van de overledene en de ander vanwege de installering van de nieuwe priester. De laatste gingen we kijken en stonden ze op een vlakke stukje grond in de heuvels traditioneel te dansen. Met zonsondergang werden we uitgenodigd voor het feestmaal. Ik werd een plek vrij vooraan aangeboden, waar ik al snel werd gevraagd door de hoogste bisschop van Myanmar om voor hem plaats te nemen. Uiteraard voelde ik me vereerd en al snel werd me duidelijk waarom hij mij graag bij zich wilde hebben. Hij vroeg me veel over de gebruiken en feitjes over Nederland en Europa, aangezien hij hier zelf nog nooit geweest was en hierin zeer geïnteresseerd was. Na het feestmaal was er nog een lokaal optreden waar iedereen aan kon deelnemen, wat een hoop lol en gekrijs opleverde. Ongeveer 800 foto's later was onze geweldige trip ten einde en moesten we snel terug naar Bagan vanwege het Waterfestival wat al het vervoer zou gaan platleggen.

Ons gidsje reisde mee terug naar Bagan en ik had savonds met hem afgesproken om samen met wat vrienden van hem te gaan eten om te kijken of ik met hen (op de locale manier, niet de toeristische manier) kon deelnemen aan het Waterfestival. Na een wat dronken avond bevond ik me de volgende dag op een open busje in m'n zwembroek, m'n waterdichte gopro en 14 locals te springen op de muziek terwijl je zeiknat wordt gegooid door de mensen die langs de weg staan. Toen we bij hun favoriete stage aankwamen gingen ze helemaal los op de muziek, wat grappig genoeg uitmondde in om ons heen in een vechtpartij, waar we snel van weg reden. Snel moest er weer gestopt worden, vanwege een brakende Birmees, die na z'n maag geleegd te hebben de fles rum weer aan zijn mond te zetten en vrolijk weer verder te gaan. Die avond waren er nog wat optredens en heb ik mijn eigen versie van 'Eye of the Tiger' mogen zingen, wat zo goed beviel bij de locals (ik geloofde mijn eigen oren niet, maar ze vonden mijn optreden goed) dat ik de volgende dag weer mocht langskomen.

De dag erna wederom op een soortgelijks busje gestapt, echter nu geregeld door het hostel. Dit keer gingen we verder dan alleen Bagan, naar een nabijgelegen stadje genaamd Pokakku. Hier ging het nog meer los dan eerder, dit plaatsje is namelijk totaal niet toeristisch en dan moet je maar net met een busje vol met blanke backpackers daar langskomen. Als helden werden we ontvangen en toen we door de menigte gingen rijden wilden iedereen ons de hand schudden en te high fiven; we voelden ons als ware rocksterren! Zelfs de muziekanten stopten even om naar ons te zwaaien. Het gopro filmpje is ook erg mooi geworden hiervan ;)

Na een paar dagen Waterfestival was Bagan wel weer mooi geweest en hadden een paar mensen een busje geregeld naar Kalaw en ben ik aangehaakt (het ov lag nog steeds plat). Aldaar zijn we met een deel van de groep (met een stel Norren, Engelsen, Oostenrijkers en een Portugees) een hike gaan doen vanaf Kalaw naar Inle Lake. Onze gids, Robin (Hood), was fantastisch! Hij wist veel te vertellen over de flora en fauna van Myanmar, en kon hij aardig op weg met de locals. De eerste dag van de trekking was het nog even oppassen geblazen met de camera's, goed in een plastic zak doen, anders kon hij door omstanders nat gegooid worden. Het werd dus een natte hike met op een laatst een heerlijke douche: een emmer met een bakje erin met eromheen een vervallen afscheiding, waardoor je nader tot je groepsgenoten kon komen ;) savonds werd het einde van het Waterfestival gevierd door een hoop gedans en getrommel in praktisch alle huisjes van het dorpje waar we verbleven, ook wij mochten uiteraard aansluiten. De dag erna hebben we over de droge rijstvelden gelopen met een soort waterbuffels erop, wat een prachtig gezicht opleverde. De bamboobruggetjes waren gammel en verfrissende kreekjes waren erg ranzig maar wel verkoelend. In deze regio dragen de dames een soort oranje kleed op hun hoofd, waardoor je weer weet bij welke tribe ze horen. De laatste dag was een pokke-end lopen, maar 5 flessen water later kwamen we aan bij het topje van Inle Lake, een groot midden in de bergen (op 1 na grootste meer van Myanmar).

Hier kwamen we aan in Nuang Schwe, dat aan het meer ligt, waar vandaan we de volgende dag met dezelfde groep een boottour hebben gedaan over inle lake. Ik was eerst een beetje sceptisch, maar het was een prachtige tocht! Allereerst kwamen we lokale vissers tegen met fuiken tegen, gevolgd door the floating garden. Hier verbouwen ze groenten op een drijvende planten, met kleine bootjes gaan ze langs de velden, een prachtig gezicht! Hierna naar de floating villages gegaan, wat eigenlijk gewoon huizen op palen zijn, wederom een plaatje en leuk om de mensen te zien hoe ze daar leven. Hierna een mooie zonsondergang gezien, wat met de vissers voor ons de klassieke plaatjes van de Inle Lake opleverde.

Ondertussen had ik een aardig groepje verzameld om naar de Longnecks, de Palaung tribe, te gaan. Wederom: om deze stammen te zien moest je een aardig eindje van de normale route af, maar met meer mensen goed betaalbaar was. Zo zaten we vroeg in de ochtend al in de boot om helemaal naar beneden over Inle Lake en de aangrenzende rivieren te reizen. De tocht was eerst twijfelachtig ivm het lage water, waardoor we meermalen vastgelopen waren. Maar wat natte voeten later lukte het vaak weer om verder te gaan. Onderweg bij een mooie pachodacomplex gestopt, een ossenwasserij (ja, mensen vervoeren zichzelf en hun hout etc nog steeds met houten ossenwagens!!) en waterbuffels die alleen hun kop boven water uitstaken. Op de punt van de boot zitten gaf echt een geweldig gevoel van vrijheid en al snel zat de 8 uur durende boottocht erop. Hier aan het eind werden we opgepikt via een gidsje (ik had samen met mensen van het hostel een mooi geïmproviseerd tourtje in elkaar gezet). Deze nam ons in een busje naar het dorp van de Longnecks! Bij aankomst was het in eerste instantie redelijk op toeristen ingesteld, allemaal kraampjes en we moesten een 'entrance-fee' betalen. Echter hierna gingen we echt naar hun dorp, wat veel leuker was om deze in hun eigen dorp te zien met kinderen, voetbalveldje, keukentjes (allemaal nog steeds erg primitief).

Na het leuke contact met de Palaung tribe zijn we de volgende dag naar een andere tribe gegaan, wat eigenlijk nog leuker was omdat deze mensen helemaal niet ingesteld waren op toeristen. Deze tribe heette de Kachin Tribe en droegen nog traditionele kleding en de vrouwen hadden zware puntige oorbellen in, waardoor ze uitgerekte oorlellen hadden. Wederom was het geluk aan onze zijde, want net die dag was er een festival gaande, waar iedere dorpsbewoner naartoe ging. Zo werden er heel veel hanen geslacht in de ochtend en de bovenbeenderen van de hanen en de langste veren werden op een soort offeringsbalk gelegd, naast een enorme paal met een lange vlag. Ieder jaar opnieuw kwam er een nieuwe paal en wordt omheen gefeest en gedanst. We werden bij meerdere mensen uitgenodigd om wat te eten en in de middag stonden we mee te dansen. Daarnaast ook weer zeiknat geworden, want de traditionele dames gooide iedereen nat. Net na het Waterfestival was het weer erg leuk om weer zeiknat gegooid te worden... De dag erna hebben we een lokale bus terug naar Inle Lake gepakt, waar ik letterlijk in opgepropt zat. Lekkere hobbelen in de bus was erg fijn voor de knietjes.

Terug in Nuang Schwe nog naar een Myanmarese wijngaarden geweest, waar ze nog wel een beetje moeten werken aan de kwaliteit van de wijn. Tijdens de proeverij raakten ik aan de praat met een backpacker, Darren, die al in Maleisië etc. was geweest en vroeg om wat tips, aangezien ik daar over een week naartoe ging. Hij vertelde om, als ik mijn wens om walvishaaien te zien in vervulling wil laten gaan, ik eigenlijk naar de Filipijnen te gaan. Daarom heb ik toen besloten mijn reis om te gooien en vanuit Kuala Lumpur naar de Filipijnen te vliegen, maar daarover later meer!

Vervolgens ben ik met mijn groepje doorgereisd naar Hsipaw, waar we sochtends vroeg aankwamen, maar met wat geluk meteen de 'candle-light-market' konden zien, sochtends om 4 uur begint deze markt tot 6 uur en verkoopt iedereen z'n waar met een lampje of een kaarsje erbij. Deze dag verder in Hsipaw rondgefietst, een noodle factory gezien en bij de Royal Palace geweest, waar de vroegere prins woonde. Het gebouw was zelf niet bijzonder, maar het verhaal dat verteld werd door de huidige bewoner over de onderdrukking en de oorlogen in de afgelopen jaren was ontzettend interessant. We mochten deze informatie wel met andere delen, echter niet vertellen wat precies de bron was, aangezien de overheid nog steeds de overhand heeft in Myanmar.

De dag erna hebben we de beroemde trein van Hsipaw naar Mandalay gepakt: een lokale trein, die ontzettend langzaam gaat en je alle kanten opstuiterd. Maar dit is het allemaal waard als je ziet door wat voor een landschappen je rijdt! Halverwege is een meer dan 100 jaar oude enorme stalen brug waar je heel langzaam over heen rijdt, een fantastische ervaring! Uiteindelijk in Mandalay mijn gidsje, Ye Lay, opgebeld en gevraagd of hij nog een beetje zou willen touren. Zo wist hij een een blue-water-kreekje, wat wel ver was maar wel de moeite (het was bloedheet namelijk ;) ). 2 uur later komen we er aan en blijkt het door de regenval van afgelopen dagen dat het water nu brown-water-kreek heet, lekker op zijn Birmees om er eerst naar toe te gaan zonder eerst even te checken. Zo is het wel in Birma, ze lossen eigenlijk alles op de korte termijn op, op lange termijn denken ze niet echt, wat soms redelijk frustrerend kan zijn.. Uiteindelijk in het lokale zwembad van Mandalay terecht gekomen om heerlijk af te koelen.

Met een nachtbus uiteindelijk naar Yangon gegaan, waar de volgende dag mijn vlucht naar Kuala Lumpur zou gaan. Ik dacht lekker op tijd naar bed te gaan, maar ik kwam een leuke groep Nederlandsers tegen die die avond gingen stappen. Helaas geen vroege bedtijd.

Nu terugkomend over de vraag of Myanmar zoooo gaaf is?.. JAAA!!!!!! GA NAAR MYANMAR!! Van alle landen die ik heb bezocht staat Myanmar duidelijk bovenaan!! Indien je tips nodig hebt hoor ik het graag :)

Nu zit ik in Kuala Lumpur (KL) en heb de batu caves afgevinkt (enorme grotten met tempels erin en tourtje om te kijken wat voor een beesten er allemaal leven, voelde me een soort Batman :p). Hierna voor het eerst weer een lekkere cappuccino gehaald onder de Petronastowers, waar ik vanuit de skybar hem zien veranderen van kleur. Deze avond het nachtleven van KL ontdekt en straks ga ik brak naar de Filipijnen vliegen. Maar daar over later dus meer! Bedankt voor het lezen van dit toch wel enorme verhaal :p

Xxjes en groetjes!

Frank