Suriname, de eerste weken

Hallo allemaal en welkom op mn nieuwe blog. Ik ben op dit moment ter plekke! En ga de komende maanden naar Suriname (incl. co-schappen), Colombia, Ecuador en de Galapagos-eilanden. Via dit schrijven ga ik jullie op de hoogte houden van de ervaringen! Zoals jullie gewend zijn eerst een samenvatting, wil je het spannend houden, ga dan gelijk lezen ;)

Samenvatting:
Eerste ervaring met Suriname en de manier waarop dingen gaan
Vissen, fort bezocht, dolfijnen spotten, kaaimannen vangen, piranha’s vangen, in cola-water zwemmen, fantastische jungle tocht met 360 gr view!
SEH; flink wennen met de Surinaamse handelwijze, een hoop hechtingen en 2 heftige reanimaties.

Op 2 augustus hebben we (Kep, Wouter (last minute meegegaan) en ik) de vlucht naar Paramaribo gepakt, echter deze was meer dan 4 uur vertraagd, jammer maar helaas, echter wel een vergoeding van 600 euro eruit weten te slepen; doe mij nog maar zo’n vertraging. Bij aankomst kennis gemaakt met de hostess en gelijk aan het Parbo-bier, de volgende dag naar het ‘super de luxe’ Torarica-zwembad (redelijk klein achteraf) met een DJ aan het water. Gelijk geproefd van de heerlijke Surinaamse keuken en daarna gelijk door drankjes gedaan in de stad.

De maandag moesten Kep en ik nog het een en ander regelen in het ziekenhuis, we dachten dat het 20 minuten zou duren, echter waren we toch alweer zeker 2 uur bezig, pfff, wat zijn Surinamers soms TRAAAAG zeg! En telkens ook van die ontwijkende antwoorden: ‘Waar zit P&O?’; ‘Ja weet je, eerst was het hierboven maar nu zit het in een ander gebouw, anders moet u het even bij Gynaecologie vragen?’ GYNAECOLOGIE?!, we moeten iemand van P&O hebben. Wij naar Gyn, meneer: wat doet u hier? Uhm… grappig verhaal eigenlijk… uur later gevonden, en alsnog weer alles regelen, op hetzelfde tempo… Die middag nog wat tripjes geregeld die later voorbij gaan komen.

De volgende dag was een dag vol activiteiten: vissen naar een soort meervallen, vissersdorpje bezocht, naar een fort langs de Surinamerivier gegaan met enorme kanonnen, om de indringers buiten te houden en hebben we veel over slavenhandel geleerd. Daarna dolfijnen spotten, was geweldig!! Springen en mooie beesten, circa 60! Toen naar plantages gegaan, daar was oerwoud weggehaald en daar groeide nu gras, voor vee, koeien schapen en geiten. Daarna kaaimannen gespot! Erg veel muggen, veel muggenspul opgedaan (mocht helaas niet echt baten), ging erg hard en was spannend. Boot moest nog een soort heuvel op geduwd worden (in het donker en door de modder). De gids had gelijk een kaaiman te pakken! Foto's gemaakt met z'n allen. Een fantastische ervaring!

De volgende dag naar stone-island gegaan, een mooi meer waar witte bomen uit het water steken. Daar gevist naar Piranha’s, waar we geen Piranha’s konden vangen (kep had een sardientje). Wel naar een eilandje gegaan, waar er brulapen zijn, ooooeeeewoeeeee, een mooie ervaring ;)

De volgende dag naar Cola-kreek gegaan om uit te brakken van de stapavond van daarvoor, een riviertje waar je in donker water (zo donker als Cola ;) ), kon zwemmen (en van de glijbaan, yes!). Helaas was kep zn toch-niet-zo-waterbestendige-onderwatercamera volgelopen met cola-water en moest hij helaas afscheid ervan nemen…

De dag erna zijn we voor een trip vertrokken naar de Raleigh vallen en de Foltzberg. Met een leuke groep vertrokken we vanuit Paramaribo waar we 5 uur op een hobbelweggetje naar een opstapplaats vertrokken waar we met een boot naar een stroomversnelling (de Raleigh vallen) zijn gevaren, heerlijk 3 uur uitwaaien op de boot in Amazone-gebied! Daar kwamen we aan bij een prachtige lodge waar we met uitzicht op de stroomversnelling onze hangmatten konden ophangen. Die avond vrolijke drankjes gedronken aan de stroomversnelling en mentaal voorbereid op de volgende dag, want!

De volgende dag moesten we 5 uur lang door de bloedhete jungle lopen, waar je binnen 10 minuten doordrenkt van je eigen zweet was. Af en toe stopte de gids om wat over de natuur uit te leggen (en wij konden weer op adem komen..). Toen kwamen we bij een open plek en hadden we zicht op een stenen berg, de Foltzberg, die vanuit het niets vanuit de jungle oprees. Daar zijn we toen bovenop geklommen wat een prachtig 360 graden view van de jungle liet zien. Je kon tevens heel ver kijken en een van de weinig andere bergen in de verte zien. Toen weer het pokke-eind terug en op het laatst beloond met een duik bij een waterval.

De dag na het spotten van Toekans en papegaaien zijn we naar de ‘Moedervallen’ gegaan, ook een prachtige stroomversnelling, via het vakantiehuisje van de heer Desi B. Hier hadden we even wat meer tijd en vertelde de gids dat we daar niet mochten zwemmen, aangezien hier sidderalen zitten en die een schok kunnen geven van wel 400 volt! Toen weer de terugtocht ingezet (3 uur varen, 5 uur rijden, pfff), uitgeput maar een fantastische ervaring rijker.

En toen begon het echte leven! In het ziekenhuis aan iedereen voorgesteld en gelijk aan het werk gegaan. Hier op de spoed komt iedereen zomaar binnenwandelen, het is zelfs goedkoper en sneller dan naar de huisarts, betekend dat iedereen met een dwarszittende scheet (ik heb ze serieus al gezien) op de spoed langskomt. Je moet er de hoogtepuntjes pakken, zo kwam er wel een vrouw voorbij die al werpend uit de auto op de brancard werd gelegd en zodra ze bij ons in de verloskamer was het hoofd al aan het uitpersen was! Ik mocht het kindje gelijk helemaal nakijken en zorg voor dragen, een aparte ervaring ;) die avond met wat vrienden van de guest house, wouter en kep uit wezen eten, waar je je gedachten even op iets anders kon zetten.

De dagen erna regelmatig tegen dingen aangelopen die hier anders gaan. Een vrouw met pijn op de borst en uitstraling naar linker arm, ALARM, ALARM, hartfalen! Graag een hartfilmpje maken; is mevrouw bekend bij de cardioloog, nee? Geen hartfilmpje dan. Paracetamol en naar huis! M’n mond viel open van verbazing. Gelukkig kan je hier iedere avond ontspannen met wat Karaoke en zo werd ook de mooiste uitvoering van Timon en Pumba – ’s avonds bloeit de liefde op, een waar spektakel!

Ik heb ook met een oud-klasgenoot van mam afgesproken, die infectioloog in het ziekenhuis is. Met hem ben ik op de afdelingen langsgegaan en allerlei (nieuwe) soorten ziektes gezien en vooral verschillende soorten mensen: Hindoestanen, Marrons, Antillianen, Chinezen, Javanen, Nederlanders en Creolen (combi van Marrons en Nederlanders). Het is een interessante geschiedenis hoe deze samenstelling zo tot stand is gekomen, nu te lang om uit te leggen, maar mocht je geïnteresseerd zijn, het is leuk om het uit te zoeken!

Toen onze eerste nachtdienst in, vrij pittig, om 7 uur ’s ochtends ben je toch minder scherp met hechten als je niet geslapen hebt ;) de dag erna een dagdienst gedraaid waar een man op de spoed zich plots niet heel lekker voelde en plots op de grond viel. Direct op een bed aan de monitor gelegd en hij had VF: het hart klopte zo snel dat er geen bloed rondgepompt werd. Oftewel, reanimatie. Terwijl ik aan het reanimeren was kwam de patient half bij, wat een akelig gezicht was. Je drukt hard op iemand zijn borst wat zeer pijnlijk is. Toen stopte ik gelijk met reanimeren, maar hij viel direct weer weg. Dit kan als je goed aan het reanimeren bent dat je de pompfunctie van het hart overneemt. Vandaar dat toen we stopte de patient weer wegviel. Gelukkig was uiteindelijk de defibrillator opgeladen en konden we hem ‘klappen’. Hier reageerde hij (te) goed op en deed direct zijn ogen open en wilde van bed afstappen, bizar… Dit is mijn eerste geslaagde reanimatie geworden.

Die avond gingen we mee met een party-bus, een open bus met genoeg vrolijke drankjes aan boord en gezellige muziek, een leuke ervaring, waarna we zijn afgezet bij een club. De volgende dag naar Fort Zeelandia en de markt gegaan.

Deze week hebben we vooral middagdiensten, die beginnen om 15.30 uur, waardoor je de hele dag hebt om even te ontspannen bij het zwembad of de sportschool, erg fijn om even de drukke spoed op een rijtje te zetten in je hoofd.

Als laatste had ik gisteravond wederom een reanimatie, toen we besloten bijna te gaan stoppen had ze plots een hartslag en konden we de patiente naar de ic brengen. Echter de ic lag vol (zoals altijd) en moesten we ‘eventjes’ wachten totdat er een plekje vrij was. Met als gevolg dat ik de patiente moest beademen en de hele familie (circa 25) huilend en schreeuwend aan het bed kwamen en telkens vroegen of het beter zou gaan. Telkens hetzelfde antwoord: het spijt me dat ik u dit moet melden, maar het ziet er erg slecht voor uw moeder uit (48 jaar). Best pittig en daarna ben je ook goed van slag.

Vanavond weer met opgeheven hoofd naar de spoed op weg naar het nieuwe avontuur, binnenkort zal ik weer een update doen!

Xx Frank